موزه هنر قبلاً یک کارخانه متروکه بود که در مجاورت پارک خلاق کارخانه آجر قرمز قرار داشت که در گذر سال ها ظاهر اولیه خود را از دست داد. زمان به سال 2018 برمی گردد، زمانی که موزه هنر ستون در اینجا به عنوان یک اسباب بازی بزرگ برای کوه لی ساخته شد تا به پسرش دا ژو بدهد، که زمانی مورد علاقه بسیاری از جوانان قرار گرفت، اما در روز 228 پس از افتتاح در عموم مردم، موزه هنر ستون به دلایل برنامه ریزی شهری با تخریب مواجه شد و به نظر می رسید همه چیز ناگهان به پایان رسیده است.

زیبایی ناپدید نمی شود، به شکل دیگری وجود خواهد داشت، یا به حالتی دیگر باز می گردد.

موزه هنر دیگری در روستای گان تانگ، پانیو، گوانگژو واقع شده است و متعهد است که به پویاترین موزه هنری خصوصی در گوانگژو تبدیل شود و به عموم اجازه دهد تا وارد موزه شوند و زندگی هنری را به شیوه ای همه جانبه و چند بعدی تجربه کنند و یک همزیستی فرهنگی شهر و روستا

موزه هنرهای زیبا متشکل از چهار ساختمان یکپارچه است که در الگوی بازگشتی چیده شده‌اند که فضای داخلی آن یک میدان هنری در فضای باز را تشکیل می‌دهد. غرفه‌های اصلی شماره 1 و شماره 2 هستند که هر دو 12 متر ارتفاع و 3 دارند و به ترتیب 2 طبقه سالن نمایشگاه و همچنین مرکز تبادل هنر، تراس روی پشت بام، رستوران و کافه و غیره. پایه بلندمدت. ترکیب معماری با نور، نور با زمان می گذرد و نفس می کشد و به آرامی در کل ساختمان نفوذ می کند. با مفهوم طراحی شکل نقاشی نور، با تمرکز بر به تصویر کشیدن طرح کلی ساختمان، نور دیوار را به سمت بالا و به طرفین به تصویر می کشد، زمانی که نور به داخل ساختمان نفوذ می کند، حس فضای صحنه فیلم را ارائه می دهد، سایه های کلاسیک و علمی تخیلی را در هم می آمیزد.

همانطور که کنستانتین برانکوزی خاطرنشان می‌کند، «هنر باید بدون اطلاع از راه برسد، گویی در یک شوک ناگهانی از زندگی و نفس است».

اولین چیزی که با ورود به سالن نمایشگاه می بینید نور است و سپس فضا به تدریج از نور برجسته می شود. قدم زدن در نور و احساس فضا، نور و فضا با هم، درست مثل حضور در فضایی متفاوت، زمینه را می سازند. تناوب حرکت و ایستا، تغییر ظریف بلوک های رنگی، به مخاطب این امکان را می دهد که حواس خود را در میان تغییر قرار دهد، جایی که تغییر تنها موضوع ابدی است و هر ثانیه از تصویر شما را به یاد تغییری می اندازد که در حال وقوع است. .

این غرفه به ترتیب نورپردازی و نورپردازی منظم را تنظیم می کند، نورپردازی را به عنوان اثری در داخل موزه تعبیه می کند، راه و فضای نور را به عنوان قهرمان داستان، پیوند بین حال و آینده، واقعیت و فناوری را باز می کند، بعد مشاهده جدیدی از چشم انداز گذشته را می گشاید. حال و آینده، و احساس می کند که موجودیت ایستا ساختمان به یک صحنه بصری پویا چند بعدی تبدیل شده است.

هنگامی که نور از سطح ساختمان وارد فضای داخلی می شود، هر اینچ از بافت را نوازش می دهد، به تدریج روابط شدت متفاوتی ارائه می شود و ویژگی های زمان روشن می شود و باعث می شود که ساختمان ایستا در طول زمان و شکل های داخلی و خارجی سفر کند. و بافت پوست ساختمان تقویت شده و در نتیجه ریتم و ریتم ایجاد می شود و دنیای ناب تری از نور و سایه ایجاد می شود.